9 اے پئیما هُدایا شمئے پتئے رمگ پَچ گپت و منا داتنت.
آکوبا اِشکت که لابانئے چُکّ گوَشگا اَنت: ”آکوبا مئے پتئے سجّهێن مال و هستی پُشتا کَشِّتگ. چه مئے پتئے مالان وتا چۆ سێر و هَزگاری کرتگ.“
آ سجّهێن مال که هُدایا چه مئے پتا پَچ گپت، اَلّما مئیگ و مئے چُکّانیگ اِنت. گڑا هما پئیما بکن که هُدایا ترا گوَشتگ.‘“
زانا، من وتی زَرّانی مستر وت نهآن، هر ڈئولا که لۆٹان گۆن وتی زَرّان هما ڈئول بکنان؟ یا که تئیی چمّ منی دسپَچیا دیستَ نکنت؟‘
چیا که جنگلئے سجّهێن هئیوان منیگ اَنت، هزاران کۆهانی دَلوَت.
یکّ رندے، رمگئے وَهْرئے مۆسما من وابے دیست که من وتی سر چست کرت و دیست که هما پاچِن که رمگئے بُزانَ راێننت، ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت.
شاهَڑانی دێما جُپتَ بوتنت. پمێشکا ٹِکّ و ٹَگارێن چُکِّشَ آورت.
دو سد بُز و بیست پاچِن، دو سد مێش و بیست گوَرانڈ،