7 بله اَنگت شمئے پتا منا رَد داتگ و منی مُزّی دَه رندا بدل کرتگ، بله هُدایا شمئے پت نهاِشت که منا تاوان بدنت.
تئیی لۆگا بیست سالا منی هال همے بوتگ. من چارده سال تئیی دوێن جنکّانی هاترا په تئو کار کرتگ و شش سال تئیی رمگانی هاترا. اَنگت تئو ده رندا منی مُزّ بدل کرتگ.
من ترا آزار داتَ کنان، بله دۆشی تئیی پتئے هُدایا گۆن من گوَشت: ’هبردار! آکوبا هچّ مگوَش، نه شَرّ، نه هراب.‘
چیا که هُداوندا اَدل دۆست اِنت و وتی دۆستداران یلهَ نکنت. هُداوند تان اَبد پهرێزکارانی پُشت و پناه اِنت، بله بدکارانی نَسل گُڈّگَ بیت.
هُدایا گوَشت: ”هئو! منَ زانان که تئو اے کار گۆن ساپێن دلے کرتگ و من هم ترا نهاِشت که منی گُنهکار ببئے، پمێشکا من ترا اے جنێنئے دست جنَگا نهاِشت.
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
سُهب که بوت، آکوبا دیست که وئے، اے وَه لیاه اِنت. گڑا گۆن لابانا گوَشتی: ”اے چۆنێن کارے که تئو گۆن من کرت؟ من په راهیلا تئیی هِزمت نکرت؟ تئو چێا منا رَد دات؟“
پدا گوَشتی: ”وتی مُزّا بگوَش، ترا دئیانی.“
هُدا شپا لابان اَرَماییئے وابا آتک و گوَشتی: ”هَبردار! آکوبا هچّ مگوَش، نه شَرّ، نه هَراب.“
بادشاها هرچے که جُست کرتنت، دیستی که اے مردم هر پئیمێن هِکمت و سرپدیا چه مُلکئے سجّهێن جادوگر و ساهِران ده سَری شَرتر اَنت.