نون آکوبا دْوا کرت: ”او منی پت اِبراهێمئے هُدا! منی پت اِساکئے هُدا! او هما هُداوند که گۆن من گوَشتِت: ’مُلکا وتی سیادانی کِرّا واترّ کن که من ترا سبز و آبادَ کنان!‘
من بئیتاێلئے هُدا آن، هما جاگهئے هُدا آن که تئو اۆدا چێدَگێارا رۆگن پِر مُشت و گۆن من کئولے کرت. نون پاد آ، چه اے سرڈگارا در آ و وتی پێدائِشی مُلکا واتَرّ کن.‘
هُداوند چه پَدانکا بُرزتر اۆشتاتگاَت. گوَشتی: ”من هُداوند آن، تئیی پت اِبراهێمئے هُدا و اِساکئے هُدا. اے زمینئے سرا که تئو انّون وپتگئے، من اِشیا ترا و تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان.
هُدا ترا و تئیی نَسل و پَدرێچا هما برکتا بدئیات که اِبراهێمارا داتگی، که هما سرڈگارئے واهند ببئے که انّون اۆدا دَرامدێئے پئیما زند گوازێنگا ائے، هما سرڈگار که هُدایا اِبراهێمارا بَکشاتگ.“
ایسُّپا گۆن وتی براتان گوَشت: ”من مِرَگی آن، بله دلجم آن که هُدا په شمئے مَدتا کئیت و شمارا چه اے مُلکا دێم په هما مُلکا بارت که آییئے بارئوا گۆن اِبراهێم و اِساک و آکوبا سئوگندی وارتگ.“
هُدایا گوَشت: ”من گۆن تئو گۆنَ بان. تئو که کئوما زورئے و چه مِسرا درَ کائے، شما همے کۆها هُدائے پرستشا کنێت. و اے یکّ نِشانیے بیت که تئیی راه دئیۆک من آن.“