26 لابانا گۆن آکوبا گوَشت: ”تئو چێا چۆ کرت؟ تئو منا رَد دات و منی جنکّ چۆ جنگی بندیگان بُرتنت.
آ مردمانی سجّهێن مال و هستیاِش برتنت، جنێن و چُکِّش بندیگ کرتنت و لۆگانی سجّهێن چیزِّش آوار جتنت.
آکوب زهر گِپت و لابانی مَلامت کرت. گۆن لابانا گوَشتی: ”منی مئیار چے اِنت؟ من چِه گناه کرتگ که تئو زَهرا زَهر منی رندا کپتگئے؟
آ سجّهێن مال که هُدایا چه مئے پتا پَچ گپت، اَلّما مئیگ و مئے چُکّانیگ اِنت. گڑا هما پئیما بکن که هُدایا ترا گوَشتگ.‘“
اَبیمَلِکا گوَشت: ”تئو چێا گۆن ما چُش کرت؟ اگن منی مردمے گۆن تئیی جَنا بوَپتێن، تئو گناهے مئے چَکّا دئور داتگاَت.“
پِرئونا اِبرام لۆٹاێنت و گوَشت: ”اے چِه کارے اَت که تئو گۆن من کرت؟ تئو چێا منا هال ندات که اے تئیی لۆگی اِنت؟
هُداوندا گوَشت: ”تئو چِه کارے کرت؟ تئیی براتئے هۆن چه زمینا گۆن من پریات کنگا اِنت.
گڑا هُداوندێن هُدایا گۆن جنێنا گوَشت: ”اے چِه کارے که تئو کرت؟“ جنێنا گوَشت: ”مارا منا رَد دات و من وارت.“
پمێشکا مرد وتی پت و ماتا یلهَ کنت و گۆن جَنا هئوارَ بیت، گڑا آ دوێن، یکّ جسم و جانَ بنت.
پیلاتوسا گوَشت: ”زانا، من یَهودیے آن؟ تئیی وتی کئوم و مزنێن دینی پێشوایان ترا منی دستا داتگ. تئو چے کرتگ؟“
اے وهدا که لابان گۆن آکوبا دُچار کپت، آکوبا وتی گِدان گِلیادئے کۆهستگێن دَمگا مِکّ کرتگاَت و لابان و سیادان هم همۆدا وتی گِدان مِکّ کرتنت.
تئو چێا منا رَد دات و چێرکایی تتکئے؟ چێا منا هالِت ندات؟ من شمارا په شادهی گۆن سئوت و کَنجَری و چَنگئے سازان رهادگ کرتگاَت.
سُهب که بوت، آکوبا دیست که وئے، اے وَه لیاه اِنت. گڑا گۆن لابانا گوَشتی: ”اے چۆنێن کارے که تئو گۆن من کرت؟ من په راهیلا تئیی هِزمت نکرت؟ تئو چێا منا رَد دات؟“