12 گوَشتی: ’سرا چست کن و بچار، رمگئے بُزانی راێنۆکێن سجّهێن پاچِن ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت. من دیستگ که لابانا گۆن تئو چے کرتگ.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
اگن منی پتئے هُدا، اِبراهێمئے هُدا و اِساکئے هُدا گۆن من گۆن مبوتێن، اَلّما تئو منا هۆرک و هالیگێن دستان راه داتگاَت، بله هُدایا منی بزّگی و زَهمت دیستگ و دۆشی ترا نِهرّ و هکّلی داتگ.“
من مِسرئے سرڈگارا وتی مردمانی سکّی و سۆری دیستگاَنت، آیانی پریات و زاری اِشکتگاَنت، په آیانی رَکّێنگ و آزات کنگا اێر آتکگان. بیا، نون من ترا پدا مِسرا رئوانَ دئیان.‘
تئو منا تَرّ و گَرد کنگا هم گِندئے و تچک بئیگ و آرام کنگا هم، منی هر کارا زانئے.
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
بچار، بنی اِسراییلیانی پریات منی کرّا سر بوتگ، من هما زُلم هم دیستگاَنت که مِسری آیانی سرا کننتِش.
یکّ رندے، رمگئے وَهْرئے مۆسما من وابے دیست که من وتی سر چست کرت و دیست که هما پاچِن که رمگئے بُزانَ راێننت، ٹِکّ و ٹَگارێن اَنت.
بله اَلبت تئو گندئے. سَکّی و سۆریانَ گندئے، تان کار و اِهتیارا وتی دستا بدارئے. بزّگ و بێچارگ وتا تئیی سپردگَ کننت، چۆرئوانی مَدَت کنۆک تئو ائے.