2 آکوب آییئے سرا زهر گِپت و گوَشتی: ”زانا من هُدا آن که تئیی دێمُن داشتگ که چُکّ مئیارئے؟“
ساراییا گۆن اِبراما گوَشت: ”هُداوندا منی دێم داشتگ و چُکّ آورتَ نکنان. تئو برئو و گۆن منی مۆلدا بوَپس که بلکێن منا چه آییئے نێمگا چُکّے ببیت.“ اِبراما ساراییئے گَپّ زُرت.
چُکّ چه هُداوندئے نێمگا میراس اَنت و پدرێچ چه هماییئے نێمگا مُزّ.
بله ایسُّپا گوَشت: ”متُرسێت. من هُدا وَه نهآن.
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.
بله من شمارا گوَشان، هرکَس وتی براتئے سرا زَهرَ گیپت، آ هم هَکدیوانئے دێما مئیاریگ کنگَ بیت. کَسے که وتی براتا زاه و زَکَت بکنت، هَکدیوانا مئیاریگ کنگَ بیت، کَسے که وتی براتا ’هۆڑ‘ و ’اَهمکَ‘ گوَشیت، دۆزهئے آسئے سِزاوارَ بیت.
سَنٹ و بےائولادێن جنێنا وشدل و چُکّانی ماتَ کنت و آییئے لۆگا آباد. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
وهدے موسّا اُردگاهئے نزّیکّا سر بوت، گوَسکی دیست. اے هم دیستی که مردم ناچا اَنت. موسّا سکّ زَهر گِپت و کۆهئے بُنا وتی دستئے وانِکی زمینا دئور دات و ٹُکّر ٹُکّر کرتنت.
آکوب زهر گِپت و لابانی مَلامت کرت. گۆن لابانا گوَشتی: ”منی مئیار چے اِنت؟ من چِه گناه کرتگ که تئو زَهرا زَهر منی رندا کپتگئے؟
وهدے هُداوندا دیست که لیاه آکوبا نادۆست اِنت، آییارا چُکّی دات، بله راهیل سَنٹ و بےائولاد اَت.
اِساکئے لۆگی سَنٹ و بےائولاد اَت و پمێشکا اِساکا په وتی لۆگیا چه هُداوندا دْوا لۆٹت. هُداوندا آییئے دْوا گۆش داشت و اِساکئے لۆگی رِبِکّائے لاپ پُرّ بوت.
چێا که هُداوندا اِبراهێمئے جَن سارَهئے سئوَبا اَبیمَلِکئے لۆگئے سجّهێن جنێن چُکبَند کرتگاَتنت.
گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”تئو جنێنانی نیاما بَهتاور ائے! بَهتاور اِنت هما چُکّ که تئیی لاپا اِنت.