17 هُدایا لیاهئے پریات گۆش داشت و لیاه لاپپُرّ بوت و پنچمی رندا په آکوبا مردێنچُکّے آورتی.
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
نون هُدا راهیلئے ترانَگا کپت، آییئے نێمگا دلگۆشی گوَر کرت و چُکّے بَکشاتی.
گڑا راهیلا گوَشت: ”هُدایا منی دادرَسی کرتگ. منی پریاتی گۆش داشتگ و منا چُکّے داتگی.“ پمێشکا آییئے نامی دان کرت.
گڑا وهدے آکوب بێگاهئے وهدا چه ڈگارا پِر تَرّت، لیاه ڈنّا آییئے دێما در آتک و گۆن آییا گوَشتی: ”گۆن من بوَپس که من وتی چُکّئے مِهرکاهانی بدلا ترا کرێه کرتگ.“ گڑا آ شپا آکوبا گۆن لیاها وپت و واب کرت.
گڑا لیاها گوَشت: ”من وتی مۆلد وتی مَردارا دات و هُدایا منی مُزّ دات.“ گڑا اے چُکّئے نامی ایسّاکار کرت.