12 مردا گوَشت: ”هما جنێن که تئو منا داتگ، هماییا آ درچکئے بَر منا دات و من وارت.“
چه آ پاکی و پَلگاریا ناسَهیگ و ناسَرپد اَتنت که چه هُدائے نێمگا اِنت و وتی جندئے پاکی و پَلگاریئے جۆڑێنگئے جُهدا اَتنت، پمێشکا وتا آ پاکی و پَلگاریئے دستا نداتگِش که چه هُدائے نێمگا اِنت.
نون شَریَتئے زانۆگرا په اے سئوَبا که پێش بداریت آییا شَرّێن جُستے کرتگ، چه ایسّایا پدا جُست کرت: ”گڑا، منی همساهگ کئے اِنت؟“
هُداوندێن هُدایا گوَشت: ”په مَردا تهنایی شَرّ نهاِنت. من په آییا، همدَرورێن همراه و مَدت کنۆکے جۆڑَ کنان.“
هُداوندێن هُدایا چه مردا کَشّتگێن پهلوگ جنێنے کرت و جنێنی مردئے کِرّا آورت.
مَردا سجّهێن دَلوَت، آسمانئے مُرگ و زمینئے وَکشیێن هئیوان نام پِر بستنت، بله مردا همدَرورێن همراه و مدت کنۆکے نێستاَت.
هُدایا گوَشت: ”کئیا ترا گوَشت که تئو جاندر ائے؟ تئو هما درچکئے بر وارتگ که من ترا گوَشتگ مئوَری؟“