1 آکوب راه گِپت، شت و شت تانکه رۆدراتکی مردمانی مُلکا سر بوت.
تئیی هُکمانی منّگا اِشتاپَ کنان، دێرَ نکنان.
تئیی هُکمانی راها مئیدانَ کنان، که تئو منی دلا دانا کنئے.
اِساکئے اُمر چِلّ سال اَت وهدے گۆن رِبِکّایا سوری کرت. رِبِکّا، بِتوێل اَرَماییئے جنکّ و لابان اَرَماییئے گهار اَت. بِتوێل پَدّاناَرامئے مردمے اَت.
هِزمتکارا چه وتی واجهئے اُشتران ده اُشتر زُرت و رهادگ بوت. چه واجهئے نێمگا تَهر تَهرێن گچێنی ٹێکی آییا گۆن اَت. پاد آتک و دێم په اَرامنَهرئیما رئوان بوت. ناهۆرئے شهر همۆدا اَت.
هما مَردێنچُکّ که اِبراهێما چه سُریَتان بوتگاَتنت، وتی زندا آیانا ٹێکیای دات و چه وتی چُکّ اِساکا دور، رۆدراتکی مُلکا راه داتنت.
هُدایا گۆن آکوبا گوَشت: ”پاد آ، بئیتاێلا برئو و همۆدا بنند. اۆدا په من کُربانجاهے اَڈّ کن، په هما هُدایا که وهدے تئو چه وتی برات ایسّوا تچگا اَتئے، تئیی دێما زاهر بوت.“
آکوبا همۆدا کُربانجاهے اَڈّ کرت و آ جاگهئے نامی اێلبئیتاێل کرت، چێا که وهدے آ چه وتی براتا تچگا اَت، هُدایا همِدا آییئے دێما وتا زاهر کرت.