43 منی چُکّ! نون منی هبرا بگر. زوتّ چه اِدا بتَچ و هارانا، منی برات لابانئے کِرّا برئو.
منی چُکّ! نون منی هبرا شَرّ دلگۆش کن و همے پئیم که من ترا گوَشان، اَنچۆ بکن:
تێرایا وتی چُکّ اِبرام و نُماسگ لوت، که هارانئے چُکّ اَت و وتی نِشار، بزان اِبرامئے جَن سارایی زُرتنت و چه کَلدانیانی شهر اورا در آتک. اے سجّهێن دێم په کَنهانئے سرڈگارا راه گپتنت، بله وهدے هارانئے شهرا رستنت، همۆدا نِشتنت.
ماتا گوَشت: ”منی چُکّ! تئیی بدَلا نالَت منی چَکّا کپات. بَسّ منی هبرا گۆش دار، برئو و شِنکّان بیار.“
پِتْرُس و آ دگه کاسِدان پَسّئو دات: ”باید اِنت چه انسانان گێشتر، هُدائے مَنّۆک ببێن.“
آکوبا پت و ماتئے هبر گپتگ و پَدّاناَراما شتگ.
رِبِکّایا براتے هستاَت که نامی لابان اَت. لابان تچان بوت و چَمّگئے کِرّا، هِزمتکارئے نێمگا شت.
آکوب چه بێرشێبَها در آتک و دێم په هارانا شت.
وهدے رِبِکّایا هال رَست که آییئے مسترێن چُکّ ایسّوا چے گوَشتگ، وتی کَسترێن چُکّ آکوبی لۆٹت و گوَشتی: ”تئیی برات ایسّوا دل وشّ کرتگ که آکوبا کُشان و وتی بێرا گران.
گڑا اِساکا آکوب راه دات و آکوب پَدّاناَراما بِتوێل اَرَماییئے چُکّ لابانئے کِرّا شت. لابان، ایسّو و آکوبئے مات رِبِکّائے برات اَت.
هُدایا گۆن آکوبا گوَشت: ”پاد آ، بئیتاێلا برئو و همۆدا بنند. اۆدا په من کُربانجاهے اَڈّ کن، په هما هُدایا که وهدے تئو چه وتی برات ایسّوا تچگا اَتئے، تئیی دێما زاهر بوت.“
اِساکئے اُمر چِلّ سال اَت وهدے گۆن رِبِکّایا سوری کرت. رِبِکّا، بِتوێل اَرَماییئے جنکّ و لابان اَرَماییئے گهار اَت. بِتوێل پَدّاناَرامئے مردمے اَت.