4 وشتامێن ورگے په من تئیار کن و بیار که بوَران و چه مرکا پێسر ترا برکت بدئیان، اَنچێن ورگے که منا دۆستَ بیت.“
ایسُّپا گوَشت: ”اے منی چُکّ اَنت، هُدایا همِدا منا داتگاَنت.“ اِسراییلا گوَشت: ”منی کرّا بیارِش که برکتِش بدئیان.“
اے اِسراییلئے دوازدهێن کَبیله اَتنت و اے هما هبر اَتنت که آیانی پتا برکت دئیگئے وهدا گۆن آیان کرتنت. هر یکّێارا هماییئے هسابا برکتی دات.
گڑا گوَشتی: ”منی چُکّ! چه وتی شکارا کَمُّک بیار که بوَران و رندا ترا برکت بدئیان.“ آکوبا ورگ آورتنت و آییا وارت. شرابی هم آورت و اِساکا وارت.
هما وهدا که دْوا کنگ و برکت دئیگا اَت، چه آیان گیشّت و آسمانا برگ بوت.
شَمونا په آیان نێکێن دْوا کرت و گۆن چُکّئے مات، مَریما گوَشتی: ”هُدایا اے چُکّ، په بازێن بنی اِسراییلیانی رَکّێنگ و بازێنێئے گار و بێگواه کنگا راه داتگ. اے چُکّ نشانیے بیت، بله بازێنے آییا نمَنّیت.
’په من شکارے بکن و بیار و وشتامێن ورگے اَڈّ کن که بوَران و چه مَرکا پێسر هُداوندئے بارگاها ترا برکت بدئیان.‘
پُرواکێن هُدا ترا بَرکت بدئیات و پُرسَمَر کنات. ترا گێشا گێش کنات و تئو کئومانی رُمبے باتئے.
آییا هم وشتامێن ورگے اَڈّ کرت و په وتی پتا آورت. گوَشتی: ”منی پت! پاد آ، بنند و چه منی شکارا چیزّے بوَر که منا برکت دات بکنئے.“
آکوب آییئے نزّیکّا شت و چُکِّتی. اِساکا که آییئے گُدانی بۆ لگّت، آکوبی برکت دات و گوَشتی: ”بچار، منی چُکّئے بۆ چۆ هما گیابانئے وشبۆا اِنت که هُداوندا برکت داتگ.
اِساکا آکوب پَجّاه نئیاورت، چێا که نون آکوبئے دستان ایسّوئے دستانی پئیما باز پُٹ پِر اَت. گڑا اِساک آکوبئے برکت دئیگا لگّت.
آیان رِبِکّا برکت دات و گوَشتِش: ”مئے گهار! تئو هزارانی هزار باتئے. تئیی نَسل و پَدرێچ وتی بَدواهانی شهرانی مستر باتنت.“
آییا اِبرام برکت دات و گوَشت: ”اِبرام! ترا چه بُرزین اَرشئے هُدا، آسمان و زمینئے اَڈّ کنۆکئے نێمگا برکت برسات.
وهدے اِساک گۆن وتی چُکّ ایسّوا هبرا اَت، رِبِکّا آیانی هبران گۆش دارگا اَت. ایسّو که په شکارئے جنَگ و آرگا گیابانا شت،
برئو و چه رمگا په من دو شَرّێن شِنکّ بیار که من په تئیی پتا وشتامێن ورگے اَڈّ کرت بکنان، هما پئیما که آییا دۆستَ بیت.
گڑا آکوب شت، شِنکّی گپت و وتی ماتئے کِرّا آورتنت و ماتا وشتامێن ورگے هما پئیما اَڈّ کرت که آکوبئے پتا وشَّ بوت.
نون اَڈّ کرتگێن وشتامێن ورگ و نگنی وتی چُکّ آکوبئے دستا داتنت.
آکوبا گوَشت: ”من ایسّو آن، تئیی ائولی چُکّ. من هما پئیما کرت که تئو گوَشتگاَت. پاد آ، بِنند و چه منی شکارا چیزّے بوَر که منا برکت دات بکنئے.“