63 بێگاهێا، اِساک ڈگارئے سرا گَردگا اَت و هئیالانی تها اَت. چمّی چست کرتنت و دیستی که لهتێن اُشتر پێداک اِنت.
تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
من تئیی مزنێن شان و شئوکتئے سرا پِگرَ کنان، تئیی باکَمالێن کارانی سرا.
من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگاَنت که منا دۆست اَنت و تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.
منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
اِبراهێما چمّ چِست کرتنت، دیستی که سئے مرد منی نزّیکّا اۆشتاتگ. آییا که دیستنت، چه گِدانئے دپا په اِشتاپی آیانی وشّاتکا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
رِبِکّایا هم چمّ که چِست کرتنت، اِساکی دیست. چه وتی اُشترا اێر کپت و