29 رِبِکّایا براتے هستاَت که نامی لابان اَت. لابان تچان بوت و چَمّگئے کِرّا، هِزمتکارئے نێمگا شت.
آکوبا جُست کرتنت: ”شما ناهۆرئے چُکّ لابانا پَجّاهَ کارێت؟“ آیان گوَشت: ”هئو، زانێنی.“
لابانا اَنچۆ که وتی گهارزاتک آکوبئے هال اِشکت، تچانا آتک، آکوبی گوَراَمباز کرت، چُکّت و وتی لۆگا برتی. آکوبا سجّهێن گپّ گۆن لابانا جتنت و
بله رِبِکّائے برات و ماتا پَسّئو دات: ”جنکّا بِلّ اَنگت په کمّے وهدا، دَهے رۆچا مئے کِرّا اِنت، رندا برئوێت.“
آیان رِبِکّا برکت دات و گوَشتِش: ”مئے گهار! تئو هزارانی هزار باتئے. تئیی نَسل و پَدرێچ وتی بَدواهانی شهرانی مستر باتنت.“
لابانا که وتی گهارئے پۆنزئے پُلۆه و دستئے هَتّلی دیستنت و اَنچۆ که گهارئے گَپّی اِشکت که آ مردا گۆن آییا چے گوَشتگاَت، در آتک و مردئے نێمگا شت. دیستی که مرد چَمّگئے سرا اُشترانی کِرّا اۆشتاتگ.
اِساکئے اُمر چِلّ سال اَت وهدے گۆن رِبِکّایا سوری کرت. رِبِکّا، بِتوێل اَرَماییئے جنکّ و لابان اَرَماییئے گهار اَت. بِتوێل پَدّاناَرامئے مردمے اَت.
منی چُکّ! نون منی هبرا بگر. زوتّ چه اِدا بتَچ و هارانا، منی برات لابانئے کِرّا برئو.
زوتّ پَدّاناَراما برئو، وتی ماتئے پت بِتوێلئے لۆگا. همۆدا، گۆن وتی ماتئے برات لابانئے جنکّێا سور کن.