26 مردا وتی سر جَهل کرت، هُداوندئے شُگری گِپت و
وتی سرُن جَهل کرت و هُداوندئے شُگر گپت. من، هُداوند وتی واجه اِبراهێمئے هُدا ستا کرت که منا راستێن راهی پێش داشت که وتی واجهئے بَچّئے سانگا گۆن واجهئے براتئے جنکّا بکناێنان.
مهلوکا باوَر کرت. وهدے آیان اِشکت که هُداوندا مئے نێمگا دلگۆش کرتگ و مئے بزّگیای دیستگ، په ادب سرِش جَهل کرت و پرستش کنگا لگّتنت.
اِبراهێمئے هِزمتکارا که آیانی اے هبر اِشکت، هُداوندئے بارگاها په اَدب سَری جَهل کرت.
بگوَشێت که اے په هُداوندا سَرگوَزئے کُربانیگے، چێا که هُداوندا، مِسرا اِسراییلیانی لۆگ سَرگوَز کرتنت. وهدے هُداوندا مِسری جَتنت، مئے لۆگانی سرا هئیری کرت.“ گڑا مردمان سر جَهل کرت و پَرستِشا لگِّتنت.
که هرکَس ایسّائے ناما کۆنڈان بکپیت، آسمانا هم، زمینئے سرا هم و زمینئے چێرا هم،
بیاێت، سرا جَهلَ کنێن و سُجدهَ کنێن، وتی اَڈّ کنۆکێن هُداوندئے بارگاها کۆنڈانَ کپێن،
آییئے درگاها گیابانئے نندۆک سرا جَهل بکناتنت، آییئے دژمن هاک بچَٹّاتنت.
زمینئے سجّهێن مردم ترا سُجدهَ کننت و ترا نازێننت. هئو! تئیی ناما ساڑاینت.“ اۆشت...
زمینئے سجّهێن زۆراور وراکَ ورنت و آییئے دێما کپنت، هاکیێن انسان کۆنڈانَ کپیت، هما که وتا، وت زندگ داشتَ نکنت.
موسّایا هما دمانا سَر جَهل کرت و پرستش کنگا لگّت.
گۆن وتی هِزمتکاران گوَشتی: ”شُما گۆن هرا همِدا بجلّێت، من و چُکّ اۆدا رئوێن و هُدایا پرستشَ کنێن و کاێن.“
پدا گوَشتی: ”مارا کاه و کدیم هم باز هست و چُشێن جاگه هم هست که شما شپا بدارێت.“