15 ”منی واجه! منی هبرا گۆش دار. ڈگارئے کیمّت نُگرهئے چار سد شِکِل اِنت. اے منیگ و تئیی نیاما هچّے نهاِنت. وتی مُردگا کبر کن.“
وهدے په وتی زِندئے مۆکگا هُداوندئے شُگرانها دئیێت، هستۆمند چه نێم شِکِلا گێشتر و نێزگار کمتر مدئینت.
هما مردم که نامِش نِبیسگَ بنت، نێم شِکِل بدئینت، پاکێن جاگهئے شِکِلئے هسابا که شِکِلے بیست گێراه اِنت. اے نێم شِکِل په هُداوندا شُگرانهے.
اِپرونا پسّئو دات:
اے ڈگار که اۆدا آییا وتی گِدان مِکّ کرت، چه هَمۆرئے چُکّان په سد ٹُکّر نُگرها بهایی زرت. هَمۆر، شِکێمئے پت اَت.