7 اِساکا گۆن وتی پت اِبراهێما گوَشت: ”منی پت!“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”جی منی چُکّ!“ اِساکا گوَشت: ”آس و دار وَه اِش اَنت، بله سۆچَگی کُربانیگئے گوَرانڈ کجا اِنت؟“
شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“
ایسّایا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”وتی زَهما جُتکا کن! من آ پیالها نۆش مکنان که پتا منا داتگ؟“
دومی برا په دْوا کنگا شت و دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن اے پیاله بے نۆشگا چه من ٹَگلێنگَ نبیت، گڑا هرچے که تئیی رزا اِنت هما ڈئولا ببیت.“
رَندا کمّے دێمترا شت، دێم په چێر کپت و دْوا کنانا گوَشتی: ”او منی پت! اگن بوتَ کنت، چه من اے سکّیانی جام و پیالها بٹَگلێن، بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“
اِسراییلئے سجّهێن مهلوکا بگوَشێت که اے ماهئے دَهمی رۆچا هر لۆگ و هاندان په وت پَسے بزوریت، هر لۆگ یکّ پَسے.
نون نوها په هُداوندا کُربانجاهے اَڈّ کرت و چه هِلارێن هئیوان و هِلارێن بالی مُرگان لهتێنی زُرت و کُربانجاها سۆچَگی کُربانیگی کرتنت.
دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.
وهدے یَهیایا ایسّا دیست که چه اۆدا گوَزگا اِنت، گوَشتی: ”اِش اِنت هُدائے گوَرانڈ.“
زمینئے سرا نِشتگێن سجّهێن مردم رسترا پرستشَ کننت، آ سجّهێن که آیانی نام دنیائے اَڈّ بئیگا پێسر ”زِندئے کتابئے“ تها، گوَرانڈئے کتابا نبشته کنگ نبوتگاَتنت، هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوتگاَت.
اِبراهێما پَسّئو دات: ”منی چُکّ! سۆچَگی کُربانیگئے گوَرانڈئے کارا هُدا وت چار و گُزارَ کنت“ و آ دوێن رئوان بوتنت.
اے هما چیزّ اَنت که باید اِنت تئو اِشان مُدام کُربانجاهئے سرا پێش بکنئے، هر رۆچ: دو یکّ سالگێن گوَرانڈ.