15 هُداوندئے پرێشتگا پدا اِبراهێم چه آسمانا گوانک جت.
هُداوندئے پرێشتگا هاجِر گیابانا، چَمّگێئے کِرّا دیست. اے هما چَمّگ اِنت که شورئے راهئے سرا اِنت.
پرێشتگا چُش هم گوَشت: ”هُداوندَ گوَشیت که من تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که چه هسابا ڈَنَّ بنت.“
اِبراهێما آ جاگهئے نام کرت ”هُداوند چار و گُزارَ کنت“ و تان مرۆچیگا گوَشگَ بیت که: ”هُداوندئے کۆهئے سرا، چار و گُزار کنگَ بیت.“
گوَشتی: ”هُداوندَ گوَشیت: ’منا وتی سرئے سئوگند اِنت، تئو که وتی بَچّئے، وتی یکّێن چُکّئے دئیگا چَکّ و پَد نبوتئے،
گڑا هُدائے پرێشتگا وابئے تها منا گوَشت: ’آکوب!‘ من گوَشت: ’جی.‘
هما پرێشتگ که منا چه هر تاوانا رَکّێنتگی، اے چُکّان برکت بدئیات. اے منی نامئے سرا و منی پت و پیرُکئے نامئے سرا بزان اِبراهێم و اِساکئے ناما زانَگ باتنت و زمینئے سرا سکّ باز باتنت.“
هُداوندئے پرێشتگ چه ڈۆلُکێئے نیاما، آسئے شَمالَهێئے تها آییئے دێما زاهر بوت. موسّایا دیست که ڈۆلُک بُن اِنت، بله سُچَگ و پُر بئیگا نهاِنت.
گڑا چه آیان یکّێا گوَشت: ”آیۆکێن سالا همے وهدا اَلّما تئیی کِرّا پرَ ترّان و تئیی لۆگی سارَها مردێنچُکّے گوَرانَ بیت.“ سارَه آییئے پُشتی نێمگا، گِدانئے دپا، گۆش دارگا اَت.
چِلّ سالا رَند، سینائے کۆهئے گیابانا، پرێشتگے بُن گپتگێن ڈۆلُکێئے آسئے شهمانی تها په موسّایا پَدّر بوت.
پدا من هما دریا و زمینئے سرا اۆشتاتگێن پرێشتگ دیست که وتی راستێن دستی آسمانئے نێمگا چست کرت.