10 اِبراهێما دست شهارت و کارچی زُرت که وتی چُکّا هِلارَ کنان،
وهدے هما جاگها سر بوتنت که هُدایا گوَشتگاَت، اِبراهێما کُربانجاهے اَڈّ کرت، داری سر په سر کرتنت و وتی چُکّ اِساکی بَست و کُربانجاها، دارانی سرا اێر کرت.
بله هُداوندئے پرێشتگا چه آسمانا اِبراهێم تئوار کرت: ”اِبراهێم! او اِبراهێم!“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”جی!“
زمینئے سجّهێن کئوم تئیی پُشپَدئے سئوَبا برکتَ گرنت، چێا که تئو منی هبر زُرتگ.‘“