9 بله سارَها دیست که اِبراهێمئے هما چُکّ که چه مِسری هاجِرا پێدا بوتگاَت، منا کَلاگ گِرگا اِنت.
گڑا هاجِرا په اِبراما مردێنچُکّے پێدا کرت و اِبراما هاجِرئے آورتگێن چُکّئے نام اِسماێل کرت.
آ وهدا، هما چُکّ که چه انسانی واهگا پێدا بوتگاَت، هما چُکّا آزار دئیگا اَت که چه هُدائے روهئے زۆر و برکتا پێدا بوتگاَت، و تان رۆچِ مرۆچیگا هم همے پئیم بئیگا اِنت.
چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت که اِبراهێما دو مردێنچُکّ هستاَت، یکّے چه مۆلِدێن جنا و یکّے چه آزاتێنا.
اِبرامئے لۆگی ساراییا چُکَّ نبوت. ساراییا مِسری مۆلدے هستاَت که نامی هاجِر اَت.
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
اِسماێلئے بارئوا هم من تئیی هبر گۆش داشت: من آییا اَلّم برکتَ دئیان، آییا پُرسَمرَ کنان و آییئے نَسل و پَدرێچا سکّ بازَ کنان. آ دوازده شَهزادگئے پتَ بیت و چه آییا مزنێن کئومے پێدا کنان.
چُکّ رُدان بوت و چه شیرا سِستِش. اے رۆچا که اِساکِش چه شیرا سِست، اِبراهێما مزنێن داوَتے کرت.