16 وت دور شت و کِساس تیرکَشّێئے راها دێم په دێما نِشت. دلا گوَشتی: ”چُکّئے مَرکا مگِنداتان.“ چُکّئے دێم په دێما که نِشتگاَت، کوکّار کرت و گرێتی.
گڑا پاد آتک و دێم په پتئے لۆگا رهادگ بوت. پتا که چه دورا دیست دلی په آییا سُتک و په اِشتاپی آییئے دێما تچان بوت و گوَراَمبازی کرت و چُکّتی.
من چۆن وتی پتئے کرّا بے اِشیا شتَ کنان؟ من آ رۆچا مگنداتان که پتئے سرا چُشێن مُسیبتے بیئیت.“
آکوبا راهیل چُکّت و گۆن بُرزێن تئوارێا گرێوگی بِندات کرت.
ایسّوا گۆن وتی پتا گوَشت: ”منی پت! تئیی کِرّا برکت همے یکّێن اَت؟ منا هم برکت بدئے، منی پت!“ و ایسّوا زار زارا گرێت.
مَشکئے آپ که هلاس بوتنت، چُکّی ڈۆلُکێئے بُنا اێر کرت،