19 شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟
ایسّایا گوَشت: ”او بێباورێن نَسل و پَدرێچ! من تان کدێنا گۆن شما بمانان و بسگّان؟ چُکّا منی کِرّا بیارێت!“
آییئے چِلّگیئے هال که سیاد و همساهگان سر بوت و اِشکتِش هُداوندا آییئے سرا مزنێن مِهر و رهمتے کرتگ، گڑا گۆن آییئے وشّیا هۆر و شریکدار بوتنت.
بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.
بله لوتا گوَشت: ”اِنّه واجهان! رهم کنێت.
بچار، منی نزّیکّا شهرے هست که دێم په آییا تتکَ کنان. کَسانێن شهرے، بِلّ که دێم په آییا بتَچان. اے وَه کَسانێن شهرے، نه؟ گڑا منی جانَ رَکّیت.“
لوت گۆن وتی دوێن جنکّان چه سۆهَرا لَڈّت و کۆهستگا جَهمنند بوت، چێا که سۆهَرا نِندَگی تُرست. لوت گۆن دوێن جنکّان گارێئے تها نِشت.
ایسُّپئے سرا مهربان بوت و ایسُّپی وتی هاسێن هِزمتکار کرت. پوتیپارا ایسُّپ وتی لۆگئے مستر کرت و وتی سجّهێن مال و هستیای هماییئے دَستا دات.