12 نون آ دوێنان گۆن لوتا گوَشت: ”ترا اِدا دگه کَسے هست، زامات، بَچّ، جنکّ، یا دگه سیاد و وارِسے که اے شهرا اِنت؟ اگن هست، گڑا چه اِدا دَرِش کن
هُدایا گۆن نوها گوَشت: ”تئو گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان بۆجیگئے تها برئو، چێا که منَ گِندان که اے نَسلا پهرێزکار تئو ائے.
رندا من چه آسمانا دگه تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”او منی مردمان! چه اِشیا در آێت تانکه شما اِشیئے گناهان شریک مبێت و اِشیئے اَزاب شمئے سرا مکپنت،
پهرێزکارێن لوت که چه ناشَرێن مردمانی سِلّی و بدکاریان سکّ دلرنج اَت، رَکّێنتی
گڑا همے پئیما هُداوندَ زانت که وتی پهرێزکارێن مردمان چۆن چه چَکّاسان برَکّێنیت و بدکاران سِزا بدنت تان هما وهدا که دادرسیئے رۆچ برسیت.
وهدے آاِش چه شهرا ڈنّ برتنت، چه پرێشتگان یکّێا گوَشت: ”بتَچ و پُشتا چَکّ مجن. دشتا هچّ جاگه مهاۆشت. دێم په کۆهان بتَچ، اگن نه رۆپگ و برَگَ بئے.“
بله زوتّ بتَچ و برئو. تانکه تئو اۆدا سرَ نبئے، من هچّ کرتَ نکنان.“ پمێشکا اے شهرئے نامِش سۆهَر کرت.
گڑا لوت شت و وتی زاماتی گوَشتنت، هما که گۆن آییئے جنکّان سانگ کنگی اَتنت: ”اِشتاپ کنێت و چه اِدا در کپێت که هُداوند اے شهرا تباهَ کنت.“ بله آییئے زاماتان دلا گوَشت که لوت مسکرا کنگا اِنت.
پرێشتگان، دروازگئے دپئے مردمانی، وَرنا و پیرێنانی چمّ تهار کرتنت که دروازگا در گێتک مکننت.
که ما اے جاگها تباهَ کنێن. اے شهرئے هلاپا اَنچێن مزنێن پریاتے هُداوندا سر بوتگ که مارا په اے شهرئے تباه کنگا رئوانی داتگ.“