32 اِبراهێما گوَشت: ”او هُداوند! زهر مگِراتئے، من اَنگت گپّے کنگَ لۆٹان. اگن اۆدا تهنا ده ببیت، گڑا؟“ پَسّئوی ترّێنت: ”آ دهێن مردمانی هاترا هم آ شهرا تباهَ نکنان.“
بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
هُداوندا اِراده کرتگاَت که وتی مهلوکئے سرا بلاهے دئورَ دئیان، بله اِرادهی بدل کرت.
گڑا گوَشتی: ”او هُداوند! زَهر مَگِراتئے، بله بِلّ که من هبرَ کنان، اگن تهنا سی ببنت؟“ هُداوندا پَسّئو دات: ”اگن سی بگندان هم شهرا تباهَ نکنان.“
اِبراهێما گوَشت: ”نون که من دل کرتگ و گۆن تئوِ هُداوندا هبر کنگا آن، اگن اۆدا تهنا بیست ببیت؟“ گوَشتی: ”اے بیستێنانی هاترا هم شهرا تباهَ نکنان.“
گڑا یَهودا نزّیکّا آتک و گوَشتی: ”او منی واجه! بِلّ تئیی کَستر گۆن تئوِ واجها هبرے کنت. وتی کَسترئے سرا زَهر مَگِر که تئو پِرئونئے برابر ائے.