3 گوَشتی: ”او منی واجه! منا اِزّت بدئے، چه وتی هِزمتکارا سَر مگوَز و گۆن من بجَلّ.
منا گۆک و هر و پَس و گُلام و مۆلد هست. نون من اے پئیگام پمێشکا په وتی واجه ایسّوا راه داتگ که تئو منا بےاِزّت مکنئے.“
اِبراهێما چمّ چِست کرتنت، دیستی که سئے مرد منی نزّیکّا اۆشتاتگ. آییا که دیستنت، چه گِدانئے دپا په اِشتاپی آیانی وشّاتکا شت، په اَدب سَری جَهل کرت و
بِلّ بچکّ په شمئے پادانی شۆدگا کَمّے آپَ کارنت، شما درچکئے چێرا آرام کنێت.
گوَشتی: ”او هُداوندئے برکت داتگێن! بیا، ڈَنّا چێا اۆشتاتگئے؟ من لۆگ تئیار کرتگ و په اُشتران هم جاگهُن گیشّێنتگ.“
ایسُّپئے سرا مهربان بوت و ایسُّپی وتی هاسێن هِزمتکار کرت. پوتیپارا ایسُّپ وتی لۆگئے مستر کرت و وتی سجّهێن مال و هستیای هماییئے دَستا دات.