15 سارَها تُرست، درۆگی بست و گوَشتی: ”من نکَندِت.“ بله هُداوندا گوَشت: ”په راستی تئو کَندت.“
اگن بگوَشێن بێگُناه و بێمئیار اێن، وتا رَدَ دئیێن و راستیا مئے دلا جاگه نێست.
هُدایا نزانتگاَت؟ چیا که آ چه دلئے راز و اسراران سرپد اِنت.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
دَروازگپانێن مۆلدا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”زانا، تئو چه اے مردئے مُریدان نهائے؟“ آییا گوَشت: ”نه، نهآن!“
آییا انسانئے بارئوا هچکَسئے گواهیئے زلورت نهاَت، چێا که آ، انسانئے دلئے هر هالا سهیگ اَت.
هرچے که آیانی دلا اَت، ایسّایا هما دمانا مارت و گوَشتی: ”شما په چے وتی دلا چُشێن هئیالَ کنێت.
بگوَش که من اِشیئے گهار آن، تانکه په تئییگی گۆن من شَرّ ببنت و تئیی سئوَبا منی ساه برَکّیت.“
گڑا هُداوندا گۆن کائِنا گوَشت: ”تئیی برات هابیل کُجا اِنت؟“ آییا گوَشت: ”نزانان. زانا من وتی براتئے نِگَهپان آن؟“
چُشێن کارے هست که په هُداوندا گران ببیت؟ گیشّتگێن وهدا، دێمی سالا تئیی کِرّا پِرَ ترّان و سارَها مردێنچُکّے بیت.“
اے سئیێن مرد چه اۆدا پاد آتک و راه گِپتنت. دێم په سُدوما چارتِش. اِبراهێم هم شت گۆن که آیان رهادگ بکنت.
بله ما تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پسانی پئیما هساب آرگَ بێن.