14 چُشێن کارے هست که په هُداوندا گران ببیت؟ گیشّتگێن وهدا، دێمی سالا تئیی کِرّا پِرَ ترّان و سارَها مردێنچُکّے بیت.“
چێا که په هُدایا، هچّ کارے نبوتنی نهاِنت.“
ایسّایا آیانی نێمگا چارت و گوَشتی: ”په انسانا نبوتنی اِنت، بله هُدائے دستا هر چیزّ بوتَ کنت.“
ایسّایا پدا آ چارتنت و گوَشتی: ”په انسانا نبوتنی اِنت، بله په هُدایا چُش نهاِنت، چێا که هُدائے دستا هر چیزّ بوتَ کنت.“
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
سدّک اَت که هُدایا اے واک هست که وتی وادَها پوره بکنت.
هما دمانا ایسّایا دست شهار دات، آ گپت و گوَشتی: ”او کَمباور! چێا شکِّت کرت؟“
که هُداوند مزنشانێن هُدا اِنت، سجّهێن ”هُدایانی“ مسترێن بادشاه.
گڑا چه آیان یکّێا گوَشت: ”آیۆکێن سالا همے وهدا اَلّما تئیی کِرّا پرَ ترّان و تئیی لۆگی سارَها مردێنچُکّے گوَرانَ بیت.“ سارَه آییئے پُشتی نێمگا، گِدانئے دپا، گۆش دارگا اَت.
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
بله وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران که دێمی سالا همے وهدا چه سارَها پێدا بیت.“
ایسّایا اے هبر اِشکت و گۆن یائِروسا گوَشتی: ”متُرس، باور کن، تئیی جنکَّ رَکّیت.“
گۆن هما زۆر و واکا که هر چیزّا وتی دستا آورتَ کنت، گۆن هما زۆرا مئے اے هاکیێن بَدنا مَٹَّ کنت و وتی پُرشئوکتێن بَدنئے ڈئولا کنت.
زَکَریایا چه پرێشتگا جُست کرت: ”اِشیا چۆن بزانان و باور بکنان؟ من پیر آن و منی جَن هم مزناُمر اِنت.“
چه وتی دلا اے هبرا در بکنێت که ’ما اِبراهێمئے نَسل و اۆبادگ اێن.‘ من شمارا گوَشان که هُدا چه اے سِنگ و ڈۆکان هم، په اِبراهێما چُکّ و اۆبادگ پێدا کرتَ کنت.
هُداوند بادشاهیَ کنت آییا وتا په شان و شئوکت آراستگ، هُداوند پُرشئوکت اِنت و زۆر و واکا سِلَهبند. دنیا مُهر اۆشتاتگ و نلرزیت.
دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟ وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
گڑا هُداوندا گۆن اِبراهێما گوَشت: ”سارَها چێا کندت و گوَشت: ’اے پیرانسَریا، په راستی منا چُکّے بیت؟‘
سارَها تُرست، درۆگی بست و گوَشتی: ”من نکَندِت.“ بله هُداوندا گوَشت: ”په راستی تئو کَندت.“
هما پئیما که هُداوندا وت گوَشتگاَت، سارَهئے سرا مهربان بوت و په سارَها هما کاری کرت که وادهی کرتگاَت.
سارَهئے لاپ پُرّ بوت و اِبراهێمئے پیرانسریا په آییا مَردێنچُکّے آورتی. چُکّ هما گیشّتگێن وهدا پێدا بوت که هُدایا چه پێسرا اِبراهێم هال داتگاَت.
وهدے گارئے نزّیکّا رست، گۆن دردناکێن تئوارێا کوکّاری کرت و گۆن دانیالا گوَشتی: ”او دانیال! او زندگێن هُدائے هِزمتکار! بارێن ترا تئیی هما هُدایا چه شێران رَکّێنت کرت که تئو مُدام آییئے هِزمتا کنئے؟“
من برکتیَ دئیان و ترا چه آییا مردێنچُکّے بیت. من سارَها برکتَ دئیان و آ کئومانی ماتَ بیت، کئومانی بادشاه چه آییا پێدا بنت.“