11 هُداوندئے پرێشتگا پدا گوَشت: ”نون تئو لاپپُرّ ائے و مردێنچُکّے کارئے. چُکّئے ناما اِسماێل بکن چێا که هُداوندا تئیی پِریات اِشکتگ.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
هُدایا گوَشت: ”اِنّه، تئیی جَن سارَه چُکّے کاریت و تئو باید اِنت چُکّئے ناما اِساک بکنئے. من وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران و چه آییا رند، اے په آییئے نَسل و پَدرێچا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے بیت.
زَکَریایا نبیسگی دارتَهتَگے لۆٹت و آییئے سرا نبِشتی: ”چُکّئے نام یَهیا اِنت.“ گڑا سجّهێن مردم هئیران بوتنت.
بچار، بنی اِسراییلیانی پریات منی کرّا سر بوتگ، من هما زُلم هم دیستگاَنت که مِسری آیانی سرا کننتِش.
نون تئو په چُکّا اُمێتوارَ بئے و ترا مردێنچُکّے بیت، که باید اِنت آییئے ناما ایسّا بکنئے.
بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
چیا که آییا چه سِتم دیستگێنئے بزّگیا پُشت نکرتگ و دێمی چه آییا نترّێنتگ. پریاتی که کرتگ آییا اِشکتگاَنت.
برات نانئے ورگا نِشتنت. چَمِّش که چست کرتنت، دیستِش اِسماێلیانی کاروانے چه گِلیادا پێداک اِنت. آیان وتی اُشتران سُسُرّ و بام و وَشبۆ لَڈّتگاَت و مِسرا برگا اَتنت.
هُدایا چُکّئے تئوار اِشکت و هُدائے پرێشتگا چه آسمانا هاجِر گوانک جت و گوَشت: ”هاجِر! ترا چے بوتگ؟ متُرس. چُکّ هما جاگها که اێر اِنت، هُدایا آییئے تئوار چه همۆدا اِشکتگ.