10 پرێشتگا چُش هم گوَشت: ”هُداوندَ گوَشیت که من تئیی نَسل و پَدرێچا اَنچۆ بازَ کنان که چه هسابا ڈَنَّ بنت.“
اِسماێلئے بارئوا هم من تئیی هبر گۆش داشت: من آییا اَلّم برکتَ دئیان، آییا پُرسَمرَ کنان و آییئے نَسل و پَدرێچا سکّ بازَ کنان. آ دوازده شَهزادگئے پتَ بیت و چه آییا مزنێن کئومے پێدا کنان.
پاد آ، چُکّا چست کن، دستایی گِر که من آییا مزنێن کئومے کنان.“
من مۆلدێن زالئے چُکّا هم کئومے کنان چێا که آ هم تئیی نَسل و پَدرێچ اِنت.“
کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله هما یکدانگێن چُکّ که پتئے بگلا اِنت، هماییا هُدا پَجّارێنتگ.
وت دور شت و کِساس تیرکَشّێئے راها دێم په دێما نِشت. دلا گوَشتی: ”چُکّئے مَرکا مگِنداتان.“ چُکّئے دێم په دێما که نِشتگاَت، کوکّار کرت و گرێتی.
هما که یکّ و تهنا نمیران اِنت و آییئے دَرگاه اَنچێن رُژنے که کسّ اۆدا رَستَ نکنت و کسّا ندیستگ و دیستی هم نکنت. آییئے شرَپ و اِزّت و زۆر و واک تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین.
تئیی نَسل و پَدرێچا زمینئے دنزانی پئیما بازَ کنان، اگن کسے دنز و گُباران هساب کرتَ کنت، گڑا تئیی نَسل و پَدرێچا هم هساب کرتَ کنت.
گڑا هُداوندئے پرێشتگا گوَشت: ”وتی بانُکئے کِرّا واترّ کن و وتا هماییئے دستا دئے.“