هُدائے کَهر و سِزا هاس هما مردمانی سرا کپیت که وتی جسمئے مهارِش سِلّ و ناپاکێن واهگانی تها یله کرتگ و هچّ واک و کدرتا نمَنّنت و مانَ نئیارنت. همینچُک تَمَرْد و پُرکِبر اَنت که چه آسمانی زۆرمندانی سُبکّ کنگا تُرسِش نێست.
همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگیاِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.
بله برئوێت و اے هبرئے مانایا در بگێجێت که من هئیرات و کُربانیگ کنگئے لۆٹۆک نهآن، مِهر و رهمتئے لۆٹۆک آن. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان.
اے لۆگا کَسّ چه من مستر نهاِنت. تئیی جندا اَبێد هچّ چیزّی چه من دور نداشتگ، چێا که تئو آییئے لۆگبانُک ائے. گڑا من چۆن چُشێن رَدێن کارے بکنان و وتا هُدائے چمّان گُنهکار بکنان؟“