11 وهدے مِسرئے نزّیکّا آتک و رست، گۆن وتی لۆگی ساراییا گوَشتی: ”منَ زانان که تئو زێباێن جنێنے ائے.
وهدے اۆدئے مردێنان چه اِساکا آییئے لۆگیئے بارئوا جُست کرت، چه تُرسا نگوَشتی که منی لۆگی اِنت، گوَشتی: ”منی گُهار اِنت.“ آییا دلا هئیال کرتگاَت چۆ مبیت که اِدئے مردێن منا بکُشنت و رِبِکّایا ببرنت که آ شَررَنگے.
لیاهئے چمّ بێجَلوَه اَتنت بله راهیل شَررنگے اَت و ڈیلّ و بالادا جلوَهناک اَت.
اِبرام که مِسرا آتک، مِسریان دیست که سارایی سکّێن زێباێن جنێنے.
اِبراهێما وتی جَن سارَهئے بارئوا گوَشت: ”منی گُهار اِنت.“ گڑا گِرارئے بادشاه اَبیمَلِکا وتی مردم رئوان داتنت و سارَهی وتی کِرّا بُرت.
جنکّ سکّێن شررنگے اَت. جنێنچُکّے اَت و اَنگت گۆن هچّ مردێنا نئوَپتگاَت. رِبِکّا دێم په چَمّگا جَهلاد راه گِپت، کونزگی پُرّ کرت و پدا بُرزاد بوت.
هُدائے مردێنچُکّان دیست که جنکّ شَررنگ و زێبا اَنت. گڑا په وت جنکِّش گچێنَ کرت و زُرت.
وهدے هُدایا منا چه منی پتئے لۆگا دَرپَدَر کرت، من گۆن سارَها گوَشت: ’اگن منا دۆستَ دارئے، هر جاگه که رئوێن، بگوَش: ”اے منی برات اِنت.“‘“