3 هُدایا گوَشت: ”رُژنایی ببیت“ و رُژنایی بوت.
رُژن تهارۆکیا دْرَپشیت و تهارۆکی هچبر رُژنئے سرا بالادَست نبوتگ.
آ کُلئو و پئیگام که ما چه آییا اِشکتگ و په شما جارَ جنێن، اِش اِنت: هُدا نور و رُژن اِنت و آییئے اَرواه و جَبینا هچّ تهاری نێست.
هما راستێن رُژن که په سجّهێن مردمان رُژناییَ کاریت، نون جهانا پێداک اَت.
هُدائے دادرَسی اِش اِنت: نور و رُژن جهانا آتک، بله رُژنئے بدلا مردمان تهارۆکی دۆست داشت، پرچا که آیانی کار سِلّ اَتنت.
گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگاَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
اے سجّهێن، هُداوندئے ناما ستا بکناتنت، چێا که چه هماییئے هُکما جۆڑ بوتگاَنت.
نور په پهرێزکاران کِشگَ بیت و شادهی په نێکدلان.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
بله پدا هم په شما نۆکێن هُکمے نبیسگا آن که اِشیئے راستی، چه شما و آییا پَدّرَ بیت. چێا که تهارۆکی گارَ بیت و راستێن رُژن همے انّون دْرپشگا اِنت.
نورا چۆ کباهێا گوَرا کنئے، آسمانا تمبوێئے پئیما پَچَ کنئے و
هما که یکّ و تهنا نمیران اِنت و آییئے دَرگاه اَنچێن رُژنے که کسّ اۆدا رَستَ نکنت و کسّا ندیستگ و دیستی هم نکنت. آییئے شرَپ و اِزّت و زۆر و واک تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین.
هُداوند، هُدا اِنت، وتی نوری مئے سرا دْرپشێنتگ. ائییدئے کُربانیگا گۆن کُربانجاهئے کانٹان په ساد ببندێت.
چه اے هبران و رَند، ایسّایا گۆن بُرزێن تئوارے گْوانک جت: ”ایلازَر! در آ.“
ایسّایا دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“ هما دمانا مرد چه سْیَهگَرّا پَلگار بوت.
اے زمین و آسمانئے کِسّه اَت که جۆڑ کنگ بوتنت. آ وهدا که هُداوندێن هُدایا زمین و آسمان جۆڑ کرتنت،