14 هُدایا گوَشت: ”آسمانئے کُبّها رُژناێن چیزّ مان ببیت که رۆچا چه شپا جتا بکننت. اے رُژناێن چیزّ مۆسم، رۆچ و سالانی نشانی ببنت.
او ماه! او رۆچ! آییا ستا کنێت. او سجّهێن دْرپشناکێن اِستاران! آییا ستا کنێت.
هماییا اے سجّهێن، اَبد تان اَبد برجاه داشتگاَنت و اَنچێن هُکمے داتی که هچبر دئور دئیگ و ناکار کنگَ نبیت.
ماهئے نۆکا، گوَرانڈئے کانٹئے تئوارا بُرز کنێت، ماهئے چاردها، مئے پاکێن اییدا.
تان هما وهدا که زمین هستاِنت کِشت و کِشار و رۆن و مۆشئے وهد، سارتی و گَرمی، گرماگ و زمستان و رۆچ و شپَ نهاۆشتنت.“
آ رۆچانی سکّی و سۆریان و رَند، یکّ اَناگت رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت، اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک، لَرزێنگَ بنت.
من چارگا اَتان، وهدے گوَرانڈا ششمی مُهر پَچ کرت، مزنێن زمینچَنڈے آتک. رۆچ چه مودا اَڈّ کرتگێن پُرسی گُدئے ڈئولا سیاه بوت، چاردهی ماه چۆ هۆنا سُهر ترِّت و
جُستِش گپت: ”هما نُنُّک که په یَهودیانی بادشاهیا پێدا بوتگ، کجا اِنت؟ ما آییئے اِستار در آیگا دیستگ و په آییئے پرستش کنگا آتکگێن.“
من وتی سَنج، جمبرانی تها اێر کرتگ و اے، منی و زمینئے نیاما بوتگێن اَهد و پئیمانئے نشانیَ بیت.
چارمی پرێشتگا وتی کَرنا جت. رۆچئے سئےیکّ، ماهئے سئےیکّ و اِستارانی سئےیکّ اَنچُش جنَگ بوت که سئےیکِّش تهار بوت. رۆچا هم وتی رُژناییئے سئےیکّ گار دات و شپا هم وتی رُژناییئے سئےیکّ گار دات.
چێا که رۆچئے دْرپشگ بند بوتگاَت و مزنێن پرستشگاهئے پرده چه نیاما دِرت و دو نێم بوت.
آ رۆچان، چه اے سکّی و سۆریان و رَند، رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت،
تئیی هُکم تان رۆچِ مرۆچیگا برجاه اَنت چێا که سجّهێن چیزّ تئیی هزمتا کننت.
اِستارا جُهلێن تَهتَرونئے چاتئے دپ پَچ کرت. نون چه چاتا دوتّ چست بوت، گوَشئیگا چه مزنێن کورَهێا دوتّ در آیگا اَت. چه چاتا در آیۆکێن دوتّان رۆچ و آسمانئے دێم تهار کرتنت.
شپ گوَست و سُهب بوت. اے سئیمی رۆچ اَت.
اے، کُبّها نور جۆڑ ببنت و زمینا رُژنا بکننت“ و اَنچُش بوت.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُدایا آییئے پاکێن اَرشا ستا کنێت، آییئے زۆر و واکئے آسمانان.