14 چێا که سجّهێن شَریَتئے مَجگ همے یکّێن هُکم اِنت: ”وتی همساهگا وتی جندئے پئیما دۆست بدار.“
پمێشکا، هر کارا گۆن دگران هما ڈئولا نێکی بکنێت که لۆٹێت آ دگه هم گۆن شما بکننت. شَریَت و نبیانی گپّ و هبر همِش اِنت.
سکّیئے وهدا یکدومیئے کُمکّا بۆشتێت. اے ڈئولا شما مَسیهئے کانونئے پرمانبرداریا کنێت.
شمارا نۆکێن هُکمے دئیان: یکدگرا دۆست بدارێت. اَنچۆ که من شمارا دۆست داشتگ، شما هم یکدگرا دۆست بدارێت.
دومی هُکم اِش اِنت: ’گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.‘ چه اے دوێنان، دگه مسترێن هُکم نێست.“
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دلسِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
آییا په دل، گۆن سجّهێن پَهم و پِگر و سَرجمێن وس و واکا دۆست دارگ و همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر کنگ چه سجّهێن هئیراتیێن سۆچَگی تُهپه و سجّهێن کُربانیگان شرتر اِنت.“
من هئیران آن که شما په دگه ”وشّێن مِستاگێا“ چۆن زوتّ هما هُدایا یله کنگا اێت که شمارا تئواری کرتگ که مَسیهئے رهمتانی چێرا زند بگوازێنێت.