12 هما که شمارا جنجالَ کننت، وتا گوَهتَگ کناتنت.
منا هُداوندئے سرا سِتک اِنت و دلجم آن که شمئے دلا دگه هئیالَ نئیئیت. آ مردم که شمارا مان گیشّێنَگا اِنت، آ وتی ملاما پُرَّ کنت، هرکَس که ببیت.
انچێن مردمے که باورمندانی رُمبا پرُشت و پرۆشَ کاریت، یکّ و دو رندا آییا هبردار کن. اگن شَرّ نبوت، وتا چه آییا دور بدار.
هرکَسا اِشیئے پئیمێن وشبۆے اَڈّ کرت یا اَنچێن مردمێا پِری مُشت که دینی پێشواے نهاِنت، چه وتی مهلوکا سِندگَ بیت.‘“
هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَرێت. هرچے هُمیر که شمئے لۆگان هست، ائولی رۆچا دئورِش بدئیێت. چێا که هرکَسا که ائولی رۆچا بگر تان هپتمی رۆچا هُمیری چیزّے وارت، آ مردم چه اِسراییلئے کئوما سِندَگَ بیت.
هر سُنّت نکرتگێن مردێن که جِسمی سُنّت کنگ نبوتگ، چه وتی کئوما سِندگَ بیت، چێا که منی اَهد و پئیمانی پرۆشتگ.“
سُنّت کنگئے هبر پمێشکا چست بوت که لهتێن درۆگێن ”برات“ مئے نیاما پُتِرتگاَت که مئے جاسوسیا بکننت و هما آزاتیا که مارا چه ایسّا مَسیهئے برکتا هستاِنت، سرپد ببنت تانکه مارا گُلام بکننت.
ما اِشکتگ که بے مئے پرمانا چه مئے نیاما لهتێن باوَرمند همانگُر آتکگ و گۆن وتی هبران شمارا دِلتپرکه و پرێشانِش کرتگ.
پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“
وهدے هَنّانیایا اے هبر اِشکتنت، زمینا کپت و ساهی دات. هرکَسا که اے هبر اِشکت، آییئے دلا بلاهێن تُرسے نِشت.
گوَشتِش: ”تئو وت سرا تان پادان گناهئے چُکّ ائے و مارا تالیمَ دئیئے؟“ گڑا آ مردِش گَلّێنت.
لابانا گوَشت: ”شَرّ اِنت. اَنچُشَ کنێن.“