چێا که شما مارا چۆن وشّآتک کرت، مردم وت اے کسّها کننت، و اے گپّا هم کننت که شما چۆن بُتپرستی یله دات و دێم په هُدایا آتکێت که نمیران و راستێن هُدائے پرستش و هِزمتا بکنێت و
شما بازێن وهدے هما کارانی سرا گوازێنتگ که هُداناباورێن مردمان دۆستَ بنت، چۆ که بدکاری، هئوا و هئوَسّ، هنۆش و بێساری، شرابواریئے مَهپل، ائیش و نۆش و اے گَندگێن بُتپَرستی.
بچارێت که پتا چۆنێن مِهرے مارا بَکشتگ که هُدائے چُکّ زانگ ببێن و بێشکّ ما هُدائے چُکّ اێن. دنیا مارا نزانت و پَجّاهَ نئیاریت چێا که دنیایا آ هم پَجّاه نئیاورت.
وهدے شهرئے سئیل و سئوادا در کپتان، بازێن بُت و کُربانجاهُن دیستنت، آیانی تها یکّ اَنچێن کُربانجاهے هم دیستُن که اۆدا نبشتگاَت: ’په هما هُدایا که زانگ نبوتگ.‘ هما هُدا که شما آییا اَنگتَ نزانێت بله آییا پرستشَ کنێت، من هما هُدائے بارئوا گۆن شما تْرانَ کنان.