7 پمێشکا تئو نون گلامے نهائے، تئو چُکّے ائے. نون که هُدائے چُکّ ائے، گڑا هُدایا ترا وتی میراسدار کرتگ.
اگن شما مَسیهئیگ اێت، گڑا شما اِبراهێمئے پَدرێچ اێت و کئولئے هسابا گۆن ابراهێما هئوار هُدائے میراسا بَهرَمند اێت.
شما سجّهێن ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا هُدائے چُکّ اێت،
گڑا، براتان! ما مۆلِدێن جنئے چُکّ نهاێن، آزاتێن جنئے چُکّ اێن.
منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت، بله هُدا منی دلئے کلات اِنت، تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
هما که سۆبێنَ بیت، اے سجّهێن چیزّی میراسا رسنت، من آییئے هُدا بان و آ منی چُکَّ بیت.
او هُداوند! تئو منی گیشِّتگێن بَهرونڈ و جام ائے، تئو منی بَهرا شرّیئے سرا دارئے.
هچکَس په دو واجها گُلامی کرتَ نکنت، یا گۆن یکّێا دژمنیَ کنت و دومیگی دۆستَ بیت، یا گۆن ائولیگا وپادارَ بیت و چه آ دگرا بدیَ کئیت. شما یَکوهد و یکجاه هُدا و زَرّئے گُلامیا کرتَ نکنێت.