3 گڑا ما هم، تانکه نابالِگ اَتێن، اے دُنیائے راه و رهبندانی گُلام اَتێن.
بله نون که هُدایا زانێت، یا راستترێن گپّ اِش اِنت که هُدا شمارا زانت، گڑا چۆن نزۆر و بێکارێن راه و رهبندانی نێمگا پِرَ ترّێت؟ یک رندے پدا همِشانی گُلام بئیَگَ لۆٹێت؟
سُنّت کنگئے هبر پمێشکا چست بوت که لهتێن درۆگێن ”برات“ مئے نیاما پُتِرتگاَت که مئے جاسوسیا بکننت و هما آزاتیا که مارا چه ایسّا مَسیهئے برکتا هستاِنت، سرپد ببنت تانکه مارا گُلام بکننت.
گڑا، براتان! ما مۆلِدێن جنئے چُکّ نهاێن، آزاتێن جنئے چُکّ اێن.
نون شما چێا مریدانی گردنا گرانێن جُگے بندێت و هُدایا چَکّاسیت؟ اے بارا، نه ما زرتَ کنێن و نه مئے پیرێنان زرت کرتگ.
شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“
رَندا، ایسّایا گۆن هما یَهودیان گوَشت که آییئے سرا ایمانِش آورتگاَت: ”اگن منی هبرانی سرا بۆشتێت، په دل منی مُرید اێت.
مسالئے هبرا، هاجِر سینائے کۆه اِنت، هما کۆه که اَرَبِستانا اِنت و انّوگێن اورشلیمئے ڈئولا اِنت، چێا که آییئے جند و آییئے چُکّ گُلامێن زِندے گوازێنگا اَنت،
گڑا شَریَت چێا دئیگ بوتگ؟ شَریَت اِنسانئے ناپرمانیانی سئوَبا دئیَگ بوتگ. پرێشتگان آورت و میانجیگرێن مردمێئے، بزان موسّائے دستا دات و تان هما وهدا کارامَد اَت که هما چُکّ، بزان مَسیه بیئیت که آییئے آیَگئے کئول دئیگ بوتگاَت.
او سرێنپرُشتگێن زهمتکَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان.
ما زانێن که شَریَت روهی چیزّے، بله من نَپسانی مردمے آن که گُلامێئے پئیما گناهئے کِرّا بها بوتگان.
بله تان هما وهدا که پتا په آییا پئیسله کرتگ، آ سَرپرست و کپیلێئے دستئے چێرا اِنت.
پێسرا، هما وهدا که شما هُدا نزانتگ، هما چیزّانی گُلام بوتگێت که آ وتی زاتا هُدا نهاَنت.
اے گپّ مسال اَنت، چێا که اے دوێن جنێن دو اَهد و پئیمانئے نمونه اَنت. یکّ اَهد و پئیمانے چه سینائے کۆها کئیت و گُلامێن چُکّ پێدا کنت. اے هاجِر اِنت.