28 او براتان! شما، اِساکئے ڈئولا کئولئے چُکّ اێت.
هما چُکّ که آییا چه مۆلِدێن جنا بوت، چه انسانی واهگا پێدا بوت، بله اے دگه چُکّ که چه آزاتێن جنا پێدا بوت، هُدائے کئولئے برکتا پێدا بوت.
اگن شما مَسیهئیگ اێت، گڑا شما اِبراهێمئے پَدرێچ اێت و کئولئے هسابا گۆن ابراهێما هئوار هُدائے میراسا بَهرَمند اێت.
شما نبیانی پُشپَد و هما اَهد و کئولئے میراسدار اێت که هُدایا گۆن شمئے پت و پیرُکان کرتگاَت، وهدے گۆن اِبراهێما گوَشتی: ’زمینئے سجّهێن کئوم و کَبیله چه تئیی نَسل و پُشپَدا برکتَ گرنت.‘
بله هُداوندئے هبر اِبراما سر بوت که اے هِزمتکار تئیی وارسَ نبیت، تئیی جندا مَردێنچُکّے بیت و هما تئیی وارسَ بیت.
اِبراهێمئے هر چُکّ و نُماسگے آییئے راستێن اۆبادگ نهاِنت. بله ”تئیی نَسل و پَدرێچ چه اِساکا هساب آرگَ بیت.“
براتان! مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن شما گۆن بات. اَنچُش بات. آمین.