24 اے گپّ مسال اَنت، چێا که اے دوێن جنێن دو اَهد و پئیمانئے نمونه اَنت. یکّ اَهد و پئیمانے چه سینائے کۆها کئیت و گُلامێن چُکّ پێدا کنت. اے هاجِر اِنت.
مسالئے هبرا، هاجِر سینائے کۆه اِنت، هما کۆه که اَرَبِستانا اِنت و انّوگێن اورشلیمئے ڈئولا اِنت، چێا که آییئے جند و آییئے چُکّ گُلامێن زِندے گوازێنگا اَنت،
تان پئیگمبرئے اے هبر سَرجم ببیت که گوَشیت: ”من گۆن مِسال و دَروَران وتی زبانا پَچَ کنان و گۆن آیان اَنچێن هبرَ کنان که چه دنیائے پێدائِشا بگر تان اَنگت، چێر و اَندێم بوتگاَنت.“
اِبراهێمئے چُکّ اِسماێل، که چه سارَهئے مِسری مۆلد هاجِرا پێدا بوتگاَت، آییئے نَسل و پَدرێچئے کِسّه چُش اِنت:
پرێشتگا گوَشت: ”او هاجِر، ساراییئے مۆلد! تئو چه کجا آتکگئے و کجا رئوگا ائے؟“ هاجِرا گوَشت: ”من چه وتی بانُک ساراییا تچگا آن.“
مَسیها مارا آزات کرت که ما آزات ببێن. گڑا مُهر بۆشتێت، وتارا پدا گُلامیئے جُگئے چێرا رئوَگا مئیلێت.
شمارا گُلامی روهے نرَستگ که پدا بتُرسێت، شما په چُکّی زورگ بوتگێت و هُدایی روه شمارا رَستگ. چه همے روها کوکّارَ کنێن ”اَبّا، او پِت!“
گڑا ما هم، تانکه نابالِگ اَتێن، اے دُنیائے راه و رهبندانی گُلام اَتێن.