17 اے مردم په پُرجۆشی شمئے رندا کپتگاَنت، بله اِشانی نیّت شَرّ نهاِنت. اے مردم شمارا چه ما سِندگَ لۆٹنت که شما په اِشان پُرجۆش ببێت.
چێا که چُشێن مردم مئے هُداوند مَسیهئے هِزمتا نکننت، آ وتی لاپئے گُلام اَنت و گۆن وتی نرم و چرپێن زبانا سادَهێن مردمان رَدَ دئینت.
اے استاد، وتی تَماه و جۆپهانی هاترا گۆن هبرانی چال و پرێبا شمارا پُلنت. بازێن وهدے بیت که آیانی سرا مئیارباریئے شئور بُرّگ بوتگ. اے شئور پوره کنگَ بیت و آیانی تباهی وابے نهاِنت.
من په آیان گواهی داتَ کنان که آ په هُدایا هُدۆناک و پُرجۆش اَنت، بله آیانی اے هُدۆناکی چه شَرّێن زانت و زانگێا نهاِنت.
بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما په یکّ مردمێئے یَهودی کنگا، هشکی و دریایان سات و سپرَ کنێت، بله وهدے کَسے شمئے همباورَ بیت، گڑا آییا چه وتی جندا دو سری بدتر و دۆزهئے چُکَّ کنێت.
اے، بَٹاکَ جننت و هبرِش پوچ و هالیگ اَنت. هما مردمان گۆن جسمی بدێن واهگان پرێبَ دئینت و وتی داما پِرّێننت که نۆکی چه رَدکارانی دستا رَکّتگاَنت.
اے دگه سجّهێنان ایسّا مَسیهئے کار اِشتگ و وتی جندئے نَپ و سوتّانی رندا کَپتگاَنت.
گڑا نون من شمئے دُژمن جۆڑ بوتگان که گۆن شما راستێن هبرا کنان؟
اے شَرّێن گپّے که شما مُدام پُرجۆش ببێت، تهنا آ وهدا نه که من شمئے کِرّا آن، بله په شَرّێن چیزّێا پُرجۆش ببێت.