12 براتان! گۆن شما دَزبندیَ کنان، منی پئیما ببێت، چێا که من چه شَریَتا آزات کنگ بوتگان و نون شمئے پئیما آن. شما پێسرا وَه په من هچّ بدی نکرتگ.
مئے شَرت بَسّ یکّے. شمئے سجّهێن مردێن مئے پئیما سُنّت کنگ ببنت.
من هچبر پَهر مبنداتان، اَبێد چه مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سَلیبئے سرا، که همے سَلیبئے سئوَبا دنیا په من مُرتگ و من په دنیایا.
بله وهدے من دیست که اے مردم وَشّێن مِستاگئے راستێن راها رئوَگا نهاَنت، سجّهێنانی دێما گۆن کێپایا گوَشتُن: ”تئو وت یَهودیے ائے و اَنگت وتی زندا یَهودیانی ڈئولا نگوازێنئے، درکئومانی ڈئولا گوازێنئے، گڑا درکئومان پرچا هُجَّ کنئے که یَهودیانی ڈئولا زند بگوازێننت؟“
بله لهتێنا تئیی بارئوا گۆن آیان گوَشتگ که تئو آ سجّهێن یَهودی که درکئومانی نیاما نِشتگاَنت سۆجَ دئیئے که موسّائے شَریَتا یله بدئینت و وتی چُکّان سُنّت مکناێننت و مئے اے دگه دۆد و رَبێدگانی سرا کار مکننت.
براتان! مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمت گۆن شما گۆن بات. اَنچُش بات. آمین.
منا په شما ترسیت، که بلکێن من شمئے سرا مُپت و ناهودگێن جُهدے کرتگ.
شما زانێت که ائولی رندا که من شمئے کرّا وَشّێن مِستاگئے جار جَت، منی آیگئے سئوَب نادراهیے اَت.