14 مَسیها مارا مۆکت که چه آییئے وَسیلها اِبراهێمئے برکت درکئومان سر ببیت و چه ایمانئے راها مارا هما پاکێن روه برسیت که هُدایا کئول کرتگ.
من چه شما بَسّ یَکّ چیزّے زانگَ لۆٹان، شمارا پاکێن روه شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا رستگ یا وَشّێن مستاگئے اِشکنگ و باوَر کنگئے سئوَبا؟
آ، هُدائے راستێن نێمگا بُرزاد برگ بوت. چه پتا، واده داتگێن پاکێن روه آییا رَست و هما ڈئولا که شما گِندگ و اِشکنگا اێت، نون پاکێن روهی بێکِساس بَکشتگ.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
اے هبر آییا پاکێن روهئے بارئوا گوَشت، هما پاکێن روه که آییئے باوَرمندان رَسگی اَت. ایسّایا اَنگت شان و شئوکت نرَستگاَت، پمێشکا اَنگت آیان پاکێن روه دئیگ نبوتگاَت.
هُدایا وتی چکّئے روه پمێشکا مئے دلان جاگه داتگ که ما هُدائے چُکّ اێن. روه کوکّارا اِنت: ”اَبّا! او منی پت!“
نون کئول گۆن اِبراهێما و گۆن اِبراهێمئے نَسل و چُکّا کنگ بوتنت. پاکێن کتابَ نگوشیت که ”گۆن تئیی چُکّان“ بزان گۆن بازێنێا. پاکێن کتابَ گوَشیت: ”گۆن تئیی نَسل و پدرێچا“، بِزان گۆن یکّێا و اے مَسیه اِنت.
ما اے هبرانی شاهد اێن. پاکێن روه، که هُدایا وتی باوَرمندانا بَکشتگ هم اے هبرانی گواهیا دنت.
چه آییا اَبێد دگه رَکّێنۆکے نێست، چێا که آسمانئے چێرا، ایسّائے ناما اَبێد، مردمان دگه نامے دئیگ نبوتگ که گۆن آییا ما رَکّت بکنێن.“
من وتی پتئے واده داتگێن پاکێن روها په شما رئوانَ دئیان، نون شما شهرا بمانێت، تان هما وهدا که چه بُرزا شمارا واک و کدرت برسیت.“
نون اگن شما که رَدکار اێت، اَنگت هم وتی چُکّان شَرّێن چیزّانی دئیگا زانێت، گڑا مئے آسمانی پت چینکدر شرترَ زانت که وتی لۆٹۆکێن چُکّان پاکێن روها بدنت.“
زمینئے سجّهێن کئوم تئیی پُشپَدئے سئوَبا برکتَ گرنت، چێا که تئو منی هبر زُرتگ.‘“
گۆن هچکَسا بدیئے بدلا بدی مکنێت. اگن کسێا شمارا زاه و زَکَت کرت، آییا زاه و زَکَت مکنێت، اِشیئے بدلا په آییا نێکێن دْوا بلۆٹێت که په همے کارا گْوانک جنَگ بوتگێت و چه همِشیا شمارا برکتَ رسیت.