12 بله شَریَتئے بُنیاد ایمان نهاِنت، اَنچۆ که نبشته اِنت: ”هما که شَریَتئے سرا کارَ کنت، همے کارانی وسیلها زندگَ مانیت.“
پرچا که اگن شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆک میراسدار بوتێننت، باور بےاَرزش و واده بێمانا اَت،
پمێشکا، واده باورئے سرا اۆشتاتگ، تان وادهئے بُنرِد رهمت ببیت و آییئے سَرجم بئیگ په اِبراهێمئے سجّهێن نَسل و پَدرێچا زمانت کنگ ببیت. اے واده تهنا په شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆکان مبیت، په آیان هم ببیت که گۆن اِبراهێمئے ایمانا شریکدار اَنت، پرچا که اِبراهێم ما سجّهێنانی پت اِنت.
اگن گِچێن چه رهمتئے راها اِنت، گڑا چه اِد و رَند چه کار و کِردا نهاِنت، اگن چه کار و کِردا بوتێن، گڑا چه اِد و رَند رهمت، رهمت نبوتگاَت.
ایسّایا گوَشت: ”تئو چێا نێکیئے بارئوا چه من جُستَ کنئے؟ ’نێکێن‘ تهنا یکّے، آ هُدائے جند اِنت، اگن تئو زِندمانَ لۆٹئے، گڑا هُدائے هُکمانی سرا کار کن.“
من دیست هما هُکما که باید اِنت زِند بیاورتێن، په من مَرکی آورت.