17 بله هما وهدا که ما مَسیهئے برکتا بێگناه و بێمئیار بئیگَ لۆٹێن، اگن زانَگ بوت که ما وت هم گُنهکار اێن، گڑا؟ مَسیه گناهئے هزمتا اِنت؟ نه، هچبر نه.
شما زانێت، آ پَدَّر بوت تان گناهان گار و بێگواه بکنت، آییا هچّ گناه نێست.
ما پێدائِشی یَهودی اێن و چه ”گُنهکارێن درکئومان“ نهاێن،
گڑا چے؟ آ چیزّ که اِسراییل آییئے شۆهازا اَت نرَستی، گِچێن کرتگێنان رست بله آ دگرانی دل سِنگ بوت.
گڑا شَریَت هُدائے کئولانی هِلاپا اِنت؟ هچبر چُش نهاِنت، چێا که اگن اَنچێن شَریَتے دئیگ بوتێن که ابدمانێن زندی دات بکرتێن، گڑا پاکی و پَلگاری الّم شَریَتئے بُنیادا بوتگاَت.
وهدے کێپا اَنْتاکیَها آتک، من پمێشکا آییئے جندئے دێما، آییئے هلاپا پاد آتکان که آ مئیاریگ اَت.
شمارا گوَشان که په هُدائے راستیئے پجّارگا، مَسیه یَهودیانی هِزمتکارے بوتگ تانکه هما کئول و وادهان پکّا بکنت که بُنپیرُکان دئیگ بوتگاَتنت و
هچبر چُش نهاِنت. اگن چُش بوتێن گڑا هُدایا چِه پئیما دنیائے دادرسی کرتَ کرت؟
هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“
آ، مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“
آ کئیت، اے باگپانانَ کُشیت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت.“ وهدے مردمان ایسّائے اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”چُش مبات!“
من هچبر پَهر مبنداتان، اَبێد چه مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے سَلیبئے سرا، که همے سَلیبئے سئوَبا دنیا په من مُرتگ و من په دنیایا.