لۆگان پِر مُشتگێن اے هۆن شمئے نِشانیَ بیت که اِدا شما اێت. من اے هۆنان که گِندان، چه شما سرَ گوَزان و وهدے مِسرا تباهیئے کَهرے دئورَ دئیان، اے کَهر شمئے سرا نکپیت.
موسّایا گوَشت: ”من اَنچۆ که چه شهرا درَ کایان، وتی دستان هُداوندئے نێمگا چِستَ کنان. گرَندَ اۆشتیت و ترۆنگلئے گوارگ بندَ بیت که تئو بزانئے که دنیا هُداوندئیگ اِنت.
پِرئونا گوَشت: ”باندا.“ موسّایا گوَشت: ”اَنچُشَ بیت که تئو گوَشئے. پُگُل چه تئو و تئیی لۆگان، چه تئیی هِزمتکار و مردمان دورَ بنت و تهنا کئورا جَلّنت، تانکه تئو بزانئے که مئے هُداوندێن هُدائے مَٹّ نێست.“
هُداوند چُشَ گوَشیت که تئوِ پِرئون چه اے نِشانیا زانئے که من هُداوند آن: بِچار، اے اَسا که منِ موسّائے دستا اِنت، من اِشیا کئورئے آپا جنان و آپ هۆن جۆڑَ بنت.
چێا که اگن منی مهلوکا رئوگا مئیلئے، بِچار، من ترا و تئیی هِزمتکار و تئیی مردمان و تئیی لۆگان مَکِسکگرَندَ کنان. مِسریانی لۆگ چه مکسکا پُرَّ بنت و هما زمین هم که اۆدا آیانی لۆگ بَستگاَنت.
چێا که هُداوندا شَش رۆچا آسمان، زمین، دریا و هرچے که اِشانی تها هست، اَڈّ کرتنت و هپتمی رۆچا آرامی کرت، پمێشکا هُداوندا شَبَّتئے رۆچ برکت داتگ و گِچێنی و پاکێن رۆچے جۆڑ کرتگ.
شما بگوَشێت که ’تئیی کَستر چه کَسانیا شپانک و مالدار بوتگاَنت، وتی پت و پیرُکانی پئیما.‘ گڑا شمارا اے اجازتَ رسیت که گۆشِنئے دَمگا جَهمنند ببێت که مِسریانی نِزّا سجّهێن شِپانک بَژّناکێن مردم اَنت.“