انّون همے مُلکا دَرامَدێئے پئیما بنند. من گۆن تئو گۆن آن و ترا برکتَ دئیان. اے سجّهێن زمینان ترا و تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان و گۆن تئیی پت اِبراهێما وارتگێن سئوگندا برجمَ داران.
هُداوند چه پَدانکا بُرزتر اۆشتاتگاَت. گوَشتی: ”من هُداوند آن، تئیی پت اِبراهێمئے هُدا و اِساکئے هُدا. اے زمینئے سرا که تئو انّون وپتگئے، من اِشیا ترا و تئیی نَسل و پَدرێچارا دئیان.
هُداوند چُشَ گوَشیت که تئوِ پِرئون چه اے نِشانیا زانئے که من هُداوند آن: بِچار، اے اَسا که منِ موسّائے دستا اِنت، من اِشیا کئورئے آپا جنان و آپ هۆن جۆڑَ بنت.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”اے رۆچا مشمۆشێت که شما همے رۆچا چه مِسرا دَر آتکگێت، چه هما مُلکا که اۆدا گُلام بوتگێت و هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا شمارا چه اۆدا در کرتگ و آورتگ. هُمیری نگن مئورێت.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.
بیمّ و دَهشَتے دلا کپیتِش. چه تئیی باسکئے زۆرمندیا آ سِنگ و سیاهَ بنت، تان هما وهدا که تئیی مهلوک بگوَزیت، او هُداوند، تان هما وهدا که تئیی مۆکِتگێن مهلوک بگوَزیت.