او منی وَپادارێن همراه! من چه تئو دَزبندیَ کنان که هما جنێنانی کُمکّا بکن که په وشّێن مِستاگئے شِنگ کنگا منی همکۆپگیا گۆن کْلێمِنتوس و منی اے دگه همکاران جُهدِش کرتگ که نامِش ”زِندئے کتابا“ نبشته اِنت.
”بِسَلێل و اُهولیاب و سجّهێن هُنَرمند که هُداوندا پاکێن جاگهئے اَڈّ کنگئے سجّهێن کارانی دانایی و پَهم بَکشاتگاَنت، اے کارا هما پئیما سَرجم بکننت که هُداوندا هُکم داتگ.“
من چه دانئے کَبیلها اَهیسامَکئے چُکّ اُهولیاب هم گِچێن کرتگ که بِسَلێلا کُمَکّ بکنت. من سجّهێن هُنَرمند دانایی بکشاتگاَنت که هما سجّهێن چیزّان اَڈّ بکننت که من ترا هُکم داتگ:
هما سجّهێن هُنرمند که من په چُشێن کاران دانایی بکشاتگاَنت، آیان بگوَش که هارونئے پۆشاکان تئیار بکنێت که هارونِش گوَرا بکنت و په دینی پێشوایی و منی هِزمتا وَپک ببیت.
هرکَسا که نُگره و بْرنجئے شُگرانهے داتَ کرت، په هُداوندا آورتی و هرکَسئے کِرّا که چِگردئے دار هستاَت، آورتی که په تَمبوئے یکّ نه یکّ بَهرێا کار بِدنت.