17 هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے کار که تئو گوَشت، منیَ کنان، چێا که منی چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت و ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران.“
موسّایا گۆن هُداوندا گوَشت: ”بچار، تئو منا گوَشگا ائے: ’اے مهلوکئے رهشۆنیا بکن‘ بله تئو منا هال دئیگا نهائے که منی همراه کئے اِنت. تئو منا گوَشتگ که ’من تئوِ موسّایا پَجّاهَ کاران، ترا تئیی جندئے نامئے سرا پَجّاهَ کاران و منِ هُداوندئے چمّان تئیی کَدر و اِزّت سکّ باز اِنت.‘
پرێشتگا گوَشت: ”شَرّ اِنت، تئیی اے واهگا پورهَ کنان و اے شهرئے ناما که تئو گرگا ائے، اِشیا تباهَ نکنان.
پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.
آ رۆچا شما چه من هچّ چیزّئے جُستا نکنێت. من شمارا راستێنَ گوَشان، شما منی نامئے سرا هرچے که چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
بله هُداوند چه نوها رَزا اَت.
شما منی سرا، وتی کَسترئے سرا رهم کرتگ و گۆن منی زِندئے رَکّێنگا پێش داشتگ که چینکدر مهربان اێت. بله من دێم په کۆهان تتکَ نکنان. چۆ مبیت که اے تباهی منا مان برۆپیت و من بمِران.
اِبراهێما گوَشت: ”او هُداوند! زهر مگِراتئے، من اَنگت گپّے کنگَ لۆٹان. اگن اۆدا تهنا ده ببیت، گڑا؟“ پَسّئوی ترّێنت: ”آ دهێن مردمانی هاترا هم آ شهرا تباهَ نکنان.“