22 هارونا گوَشت: ”زَهر مگِر، واجه! تئو وتَ زانئے که اے مردم په گناها دلے دئینت.
بله لهتێنا موسّائے هبر گۆش نداشت. آیان چه اے وراکان چیزّے تان سُهبا وتی کرّا اێر کرت، بله اے وراک کِرم کپت و بۆ کنگا لَگّتنت. گڑا موسّا آیانی سرا زَهر گپت.
مهلوکا موسّائے سرا نُرُنڈِت و گوَشت: ”چے بوَرێن؟“
گۆن موسّایا گوَشتِش: ”زانا مِسرا کبر نێستاَت که تئو مارا په مِرَگا اے گیابانا آورتگ؟ اے چِه کارے که تئو گۆن ما کرت؟ تئو چێا مارا چه مِسرا دَر کرت؟
تنتنا وتی گندل و بسترا پندلَ سازیت، گُنهکاریئے راهی گپتگ و بدیا یلهَ نکنت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”تان کَدێنا سرا تابَ دئیێت و منی هُکم و سر و سۆجانَ نزورێت؟
گڑا یَهودا نزّیکّا آتک و گوَشتی: ”او منی واجه! بِلّ تئیی کَستر گۆن تئوِ واجها هبرے کنت. وتی کَسترئے سرا زَهر مَگِر که تئو پِرئونئے برابر ائے.
موسّایا گۆن هارونا گوَشت: ”اے مردمان چۆن ترا پرمات و تئو چُشێن بلاهێن گناهے اِشانی چَکّا آورت؟“
وهدے مهلوکا دیست که موسّایا چه کۆها اێر کپگا سکّ دێر کرت، هارونئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گوَشتش: ”بیا، په ما هُدا اَڈّ کن که راها چه ما پێسَر ببنت، چێا که آ مَرد، موسّا که مارا چه مِسرا دری کرت و آورتی، نزانێن آ چۆن بوت.“