8 په من پاکێن جاگهے اَڈّ بکننت که من آیانی نیاما جَهمنند ببان.
و من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه تَهتا پێداک اَت، گوَشگا اَت: ”بچار! هُدائے منندجاه مردمانی کرّا اِنت، نون آ وت آیانی کرّا نندۆکَ بیت. آ، هُدائے مردمَ بنت و هُدا وت گۆن آیان یکجاهَ بیت.
من اِسراییلیانی نیاما جهمنندَ بان و آیانی هُدا بان.
هُداوند منی زۆر و واک و منی نازێنک اِنت. هُداوند په من نجاتے بوت. منی هُدا اِنت، منَ نازێنانی. منی پتئے هُدا اِنت و من آییا سَتا و سَنا کنان.
گیابانا ’شاهدیئے تَمبو‘ مئے پت و پیرُکان گۆن اَت و هما پئیما اَڈّ کنگ بوتگاَت که هُدایا موسّا سۆج داتگاَت، بزان هما نمونهئے ڈئولا که آییا دیستگاَت.
گڑا آ زاننت که من آیانی هُداوندێن هُدا آن، هما هُدا که آیانا چه مِسرا درُن کرت که آیانی نیاما نندۆک ببان. من آیانی هُداوندێن هُدا آن.
او هُداوند، تئو وتی مهلوکا مُلکا کارئے و وتی میراسئے کۆهئے سرا نادێنئے، هما جاگها که تئو په وتی نِندگا اَڈّ کرتگ، هما پاکێن جاگه که تئیی دستان تئیار کرتگ، او هُداوند!